Zgromadzenie wierzycieli w upadłości konsumenckiej
Zgromadzenie wierzycieli to jeden z instrumentów w prawie upadłościowym, za pomocą którego konsument może się oddłużyć. Zawarcie układu na zgromadzeniu wierzycieli w upadłości konsumenckiej stanowi wyjście naprzeciw dłużnikowi i zaserwowanie mu metody na pozbycie się długów, w której niekoniecznie będzie musiał zmierzyć się z likwidacją majątku.
Przepis art. 49122 prawa upadłościowego daje upadłemu możliwość zawarcia układu z wierzycielami. Jednakże, musi zostać uprawdopodobnione, że w drodze tegoż właśnie układu zostanie osiągnięty zamierzony cel postępowania, wówczas sędzia-komisarz, na wniosek upadłego, zwołuje zgromadzenie wierzycieli.
Przy omawianiu tego układu należy zwrócić uwagę na dwie istotne rzeczy. Po pierwsze, sędzia-komisarz może wstrzymać likwidację majątku upadłego, co na pewno jest niebagatelnie korzystne w sytuacji, gdy upadły dysponuje pokaźnym majątkiem. Po drugie, układ może zostać przyjęty wyłącznie za zgodą upadłego, co zresztą jest analogiczne do całego postępowania upadłościowego wobec osoby fizycznej nieprowadzącego działalności gospodarczej, które to postępowanie toczy się z wniosku tejże osoby.
Wydając postanowienie o ogłoszeniu upadłości sąd nie pochyli się nad kwestią układu. Przepisy prawa upadłościowego, wymieniając „składniki”, z których składa się postanowienie, nie dają możliwości, aby na tym etapie orzec coś innego, aniżeli likwidację majątku. Dodatkowo, pamiętajmy, że w przedmiocie układu orzeka sędzia-komisarz, a nie sąd upadłościowy, co wskazuje, iż kwestia dopuszczalności zgromadzenia jest badana na etapie po ogłoszeniu upadłości. Tym samym, wniosek w przedmiocie układu złożony na etapie postępowania o ogłoszenie upadłości byłby przedwczesny. Dopiero od ogłoszenia upadłości de facto otwiera się termin na tenże wniosek. Natomiast, zamyka się wraz z zakończeniem likwidacji majątku.
Jak powszechnie wiadomo, przez likwidację rozumie się spieniężanie nieruchomości i ruchomości oraz ściągnie wierzytelności od dłużników upadłego. Zakończenie tego procesu utożsamia się z wyczerpaniem wszystkich składników, które nadają się do sprzedania.
Rozważając terminy warto wskazać na jedną kwestię. Jeżeli wskazujemy zakończenie likwidacji jako graniczny termin do złożenia wniosku, to co w przypadku, gdy upadły nie ma majątku i nie przeprowadza się likwidacji? Proceduralnie, nie można wyciągnąć wniosku, że wówczas złożenie wniosku o układ jest niedopuszczalne. W takiej sytuacji doktryna wskazuje na termin graniczny w postaci ustalenia planu spłaty – czyli wniosek powinien zostać złożony przed ustaleniem ww. planu.
Gdy złożymy w terminie wniosek spełniając nałożone prawem przesłanki, sędzia-komisarz zwoła zgromadzenie wierzycieli. Dokonuje tego poprzez obwieszczenie wskazując w nim termin, miejsce, przedmiot obrad oraz sposób głosowania. Obwieszczenie zamieszczane jest na co najmniej dwa tygodnie przed terminem. Zgromadzeniu przewodniczy sędzia-komisarz, a z przebiegu sporządzany jest protokół. Głosowanie przeprowadza się ustnie lub pisemnie, a opis przebiegu i wynik głosowania zamieszcza się w protokole. Wierzyciela, który wstrzymał się od głosu, uważa się za nieuczestniczącego w głosowaniu. Możliwe jest głosowanie przez pełnomocnika.
Aby układ został przyjęty za jego poparciem musi się opowiedzieć większość wierzycieli, którzy oddali ważny głos, a którzy łączenie mają co najmniej dwie trzecie sumy wierzytelności przysługujących głosującym wierzycielom.
Pamiętajmy, że jeżeli układ zostanie przyjęty, a nie wykonamy go, wracamy do punktu wyjścia i może nastąpić przywrócenie poprzedniego stanu wierzytelności, które zostały objęte układem.
prawnik Piotr Głogowski
Comments are closed.